به گزارش جریان آنلاین؛ فریدون فروغی در ۹ بهمن ۱۳۲۹ در محله سلسبیل تهران متولد شد. پدرش فتح‌الله فروغی، کارمند اداره دخانیات بود و در تنهایی خود شعر می‌سرود و تار می‌نواخت. خانواده پدری او از ملاکان بزرگ نراق بودند. در ابتدا پدر نام فرهاد را برای او انتخاب کرد، ولی با خواست پدربزرگش، نام او به فریدون تغییر یافت. او آخرین فرزند خانواده‌ای بود که سه خواهر بزرگ‌تر از خود به نام‌های پروانه، عفت و فروغ داشت. او در سال ۱۳۳۵ و از سن شش‌سالگی، تحصیل را آغاز کرد و سرانجام در سال ۱۳۴۷ مدرک دیپلم علوم طبیعی را گرفت و پس‌ازآن دیگر به تحصیل ادامه نداد. وی موسیقی را بدون داشتن استاد و با توجه به علاقه‌ای که به موسیقی راک و به‌خصوص آثار ری چارلز داشت، با تمرین فراوان آموخت.
فریدون فروغی به داشتن صدایی تیز، خش‌دار و دلنشین مشهور بود؛ صدایی که در عین حال قدرت بیان احساس و رنج را به شنونده منتقل می‌کرد.
فروغی هنرمندی بود که در زمان خودش سبک و سیاق جدیدتری را در موسیقی ایران دنبال کرد و در همین راستا بر تکثر ژانرها در موسیقی تأکید داشت و می‌گفت: در هر مملکتی همه نوع موسیقی باید باشد و هرکسی از هر موسیقی که می‌خواهد باید بتواند لذت ببرد. … هنر به احساس آدم بستگی دارد. هیچ‌گاه نمی‌توان گفت در شرایط فعلی چه نوع موسیقی باید برای مردم ارائه کرد.
وی در روز جمعه ۱۳ مهر ۱۳۸۰، در منزلش در تهران‌پارس به‌دلیل سکته قلبی در سن ۵۰ سالگی درگذشت.
حال اکنون که در ۲۴ سالگی سالروز درگذشت این هنرمند به سر می‌بریم، نگاهی خواهیم داشت به یک نمونه از آثار مطرح او.
این قطعه یکی از مشهورترین ترانه‌های عاشقانه فروغی است که فضایی غمگین، شاعرانه و صادقانه دارد و از عشقی از دست‌رفته می‌خواند. او «پروانه من» را با موسیقی تورج شعبان‌خانی، برای یک فیلم اجرا کرد. پس از اکران فیلم، صفحه‌های این ترانه، در صفحه‌فروشی‌های معروف عرضه شد و در پی آن فریدون فروغی به شهرت رسید.
